۱۳۸۷ آبان ۲۹, چهارشنبه

رو نویسی از دفتر خاطرات

در پروسۀ رشد گفته شد که از 55 سال به بعد
زمان مرگ اندیشی است و آرامش
آیا اگر شعری در بارۀ مرگ بگویم و فکرم را
برای پیدا کردن قافیه آن به کار اندازم
بنویسم و خط بزنم
بنویسم و خط بزنم
تا عاقبت شعری موزون شود
در نهایت خواهم توانست
بدرستی در بارۀ زندگی بیندیشم ؟
یا در قافیه اش در خواهم ماند
و فکری به این کمد آقای وُ پی اضافه خواهد شد ؟
ارسال شده توسط در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)