دلم تنگ است
نمی دانم کجا خود را بیاویزم
نمی دانم چراغ زندگی را
بهر چه روشن نگه دارم؟
برای چه درون سینه ام
این مرغ شیدا را
نگه دارم
قفس را تنگ میبینم
مرغ میخواهد برون اید
لباس اندر تنش تنگ است
مرغ جان درون این لباس تنگ
بس رنجور و یی رنگ است
دلم تنگ است
Links
بايگانی وبلاگ
-
▼
2009
(259)
-
▼
مارس
(30)
- دستور زبان عشق(برای طلیعه)
- این چه حالیست
- سکه های تقلبی
- عطر خدا
- خلاقیت اوشو
- شب سکوت کویر
- اینکه نمی شود
- امواج
- اسفندماه
- میوه ممنوعه
- زندگی در اگر
- خدای منتظر
- در کوچه ها
- رویاهای دور
- شعری از وحشی بافقی
- مرغ روح
- سوسوی چراغی
- حیرانی
- وجود دو قسمتی
- سوغاتی ها
- شکوفه های خیابانی
- خلاقیت اوشو
- مرغ قفس
- دل تنگ
- احساس
- احوال پرسی
- روزگار سگی
- عناصر چهار گانه
- رمان خوانی
- بار دیگر سفر به دیگر سو
-
▼
مارس
(30)
۱ نظر:
خانوم دکتر خیلی این یکی باحال بود. به این می گن یه شعر. شعر کهن و جاندار که می شه باهاش خیلی چیزا رو حس کرد. بازم از این حسا داشتین سریعتر روی کاغذ بیارین بعد تو یه فرصت بدین داخل بلاگ. بازم می گم باحال بود مثل خوندن کتاب کیمیا خاتون که می خواد آزاد بشه. bisou واسه این شعرتون...
ارسال یک نظر