مناجات نامه

خداوندا تو همچون پادشاهی نشستی بر سریر پادشاهی
بود کروبیان دور و ور تو کند جبریل نجوا در سر تو
تو ای جان جهان اخر کجایی کجا من رو کنم در بی نوایی
منم اخر چو ان چوپان رومی کجا سازد تخیل مر تورایی
دلم خواهد که مالم پایکت را کنم شانه موی چون عنبرت را
من چوپان کجا و تخت شاهی بیا نزدیکتر گر می توانی
چو موسی نیست تو خود کن عتابم ولی یکدم مران از بارگاهت
مرا در دل غبار سالیان است کجا کو علشقی در دل عیان است
دو روز عمر باقی را تو ای دوست بخود نزدیکتر کن راه بنما
نیاز من بتو ای جان جانان تو خود بهتر ز من میدانی ای جان
و گر دانم که تو از من چه خواهی و گر خود تو بمن راهی نمایی
اگر تو کاروان سالار باشی که اواز حدی را تو بخوانی
اگر تو پای رفتن را دهی باز اگر تو بال پروازم نمایی
ره بی راهزن را تو نشان ده طریق عاشقی را تو بخوانم
من ان اهوی دشتم ای خداوند تویی اندر دلم باز شکاری
شکارم کن وز انگه این دلم را بهر جا بر که انجا خود تو خواهی
ندانستم کیم ای روح قدسی تو خود وا گو از اسرار نهانی
تو روح قدسی و من بی نوایی تو جان جانی و من شزمساری
تو شیدا می کنی مستان راهت وز انگه می کنی رویت نهانی
من بی دل کجا و راه مستان دل بی دل کجا باشد خدایی
یکی رویایکی شیرین دمی چند ولی باقی تو می باشی نهانی
حجاب من ز من بر دار یک چند که می دانم خودم هستم حجابی
مبر یکدم مرا از یاد خود جان که مرغ جان من گردد خوش الحان
تو چون مه ذره ای را در بغل گیر تو چون دریا شنی را بال و پر گیر
پر پرواز اگر دارم تو دادی غم و اندوه را هم تو بدادی
سر از کارت خدایا در نیارم که دنیا را چگونه افریدی
تو یاری ده که خوانم بر درت گاه نماز عشق انکو که تو خواهی