شبی مهتاب

شبی مهتاب را من با خیال تو سفر کردم

گذر از کوچه باغ اشنا از ان دیار بی کسی

با اشنا کردم

بسویت امدم تا بار دیگر من خودم گردم

کلامی حرف و گفتی شوق لبخندی

خیال بی مروت تا کجاها که مرا می برد

تو گویی واقعییت داشت

تو گویی خواب و رویاها تمامی واقعییت بود

خداوندا چگونه واقعی بودی

تو که هر شامگه هر روز و هر صبح سحر

با هر نسیم و هر پرنده

ابرهای بس پراکنده

مرا در یاد خود اری

خداوندا مرا با خویشتن تو اشنایم کن

خداوندا دعایم کن